Obecność wyimaginowanego przyjaciela może wpłynąć na funkcjonowanie całej rodziny. W Polsce to wciąż temat tabu, o którym nie mówi się zbyt często w obawie przed krzywdzącymi opiniami innych. W rezultacie wyimaginowani przyjaciele są często tajemnicą rodzinną, która nie do końca wie, jak sobie poradzić z nowym dodatkiem. Czy wyimaginowani przyjaciele są normalni?
Wymyślony przyjaciel
Wyimaginowanymi przyjaciółmi mogą być maskotki, lalki lub zabawki, z którymi rozmawiają nasze dzieci. Ale ta zależność nie jest zaskakująca – akceptujemy rozmowy przedszkolaków z pluszakami i kłótnie z lalkami Barbie. Wiemy, że takie gry budują inteligencję emocjonalną dzieci, czyniąc je bardziej empatycznymi i kochającymi. To samo dotyczy niewidzialnego przyjaciela, z tą różnicą, że tylko dziecko może go „zobaczyć”. Ta niewidzialność przyjaciół jest największą przeszkodą w zrozumieniu i często rodzi pytania o zdrowie psychiczne dziecka. Niewidzialni przyjaciele zwykle pojawiają się w wieku od 3 do 4 lat i przybierają postać zwierząt, ludzi lub fantastycznych stworzeń. Dzieci zwykle tworzą przyjaciela, ale możliwe jest również, że maluchy będą miały więcej wymyślonych postaci, które będą im towarzyszyć podczas zabawy. Chłopcy najczęściej wymyślają partnerów płci męskiej, natomiast dziewczęta dwa razy częściej niż mężczyźni zaprzyjaźniają się, być może z różnymi płciami. Dziecko potrafi dokładnie opisać swoich przyjaciół, a jego przyjaciele zwykle znikają po ukończeniu 6 roku życia, chociaż zdarza się, że zostaje z rodziną do 10 roku życia dziecka. Przedszkolaki często nie potrafią odróżnić tego, co jest prawdziwe, od tego, co wyimaginowane, ale w badaniu przeprowadzonym przez psychologa z University of Oregon, Marjorie Taylor, tylko 1 na 86 dzieci wierzyło, że ich wyimaginowani przyjaciele są prawdziwi… — a wszyscy inni zdają sobie sprawę, że ten niewidzialny towarzysz jest prawdziwą częścią ich wyobraźnia.
Czy to jest normalne?
Badanie przeprowadzone w 2004 roku przez psychologów z University of Washington i University of Oregon wykazało, że aż 65 procent dzieci poniżej 7 roku życia ma wyimaginowanego przyjaciela. Badania pokazują również, że przyjaciół często tworzą tylko dzieci, którym brakuje towarzystwa. Przyczyną zawierania znajomości może być nuda, samotność, traumatyczne przeżycie lub zmiana miejsca zamieszkania. Psychologowie zapewniają jednak, że wyimaginowani przyjaciele są normalnym etapem rozwoju dzieci i nie są oznaką choroby psychicznej, ale przejawem rozwoju wyobraźni małych ludzi. Obecność wyimaginowanych przyjaciół pomaga rozwijać umiejętności społeczne w kontrolowanym przez dziecko środowisku i pozytywnie wpływa na późniejsze interakcje z rówieśnikami. Dzieci, które mają wyimaginowanych przyjaciół, są mniej nieśmiałe, bardziej towarzyskie i lepiej wyczuwają zachowania innych. W traumatycznych sytuacjach wyimaginowani przyjaciele mogą być swego rodzaju bezpieczną przystanią stworzoną przez mechanizmy obronne dziecka, dzięki czemu maluchy lepiej poradzą sobie z tragedią, której doświadczyły. Warto również zauważyć, że posiadanie wyimaginowanego przyjaciela może pomóc lepiej zrozumieć siebie, uczy troski o innych, wspiera rozwój umysłowy, emocjonalny i społeczny, pomaga wyrażać i nazywać uczucia, rozwija umiejętności komunikacyjne oraz pomaga radzić sobie ze strachem i negatywnymi emocjami .
W jaki sposób rodzic powinien zareagować na wymyślonego przyjaciela dziecka?
Zaakceptowanie wyimaginowanego partnera dziecka może być trudne, a niewiedza, jak poradzić sobie z tematem niewidzialnych przyjaciół, często może być przerażająca dla rodziców. Warto jednak pamiętać, że jeśli dziecko mówi nam o „istnieniu” nowego przyjaciela, to pokazuje, że zaprasza nas do swojego wyimaginowanego świata, więc nam ufa i chce się z nami podzielić swoimi sekretami. nie należy się wyśmiewać Wyimaginowanym przyjaciołom też nie należy odmawiać — to normalna część rozwoju dziecka, a tłumiąc jego kreatywność, wyrządzamy mu krzywdę. Jeśli dzieci pytają, ustawiamy dodatkowe miejsce przy stole i pytamy Boba lub Elsę, jak minął im dzień. Ale nie przesadzajmy – zwracajmy uwagę na „obecność” nowego członka rodziny, ale nie traktujmy go jak żywą osobę. Wyimaginowani przyjaciele szybko znikają, a ich miejsce zajmują prawdziwi przyjaciele. W większości przypadków wyimaginowany przyjaciel to postać aktywna, która towarzyszy dziecku w zabawie i nie przeszkadza w jego socjalizacji. Nie powinieneś jednak tracić czujności. Jeśli Twoje dziecko unika rówieśników i zamiast tego woli bawić się z wyimaginowanymi przyjaciółmi i zamyka się we własnym świecie, skontaktuj się z psychologiem.
